Ooit als kind een fikkie gestookt? Samen met een vriendje, op een geheime plek… Al fluisterend papier, gedroogd gras en houtjes verzamelen. Een gevonden natte aansteker erbij houden, eindeloos vonken tot je duim pijn doet. De vage zwavelgeur van het vuursteentje. En dan het magische moment: vuur!!! Met gloeiende wangen en fonkelende ogen de vlammen zien groeien. Wat bladeren er op…de scherpe rooklucht, die dagen later nog in jas hangt.
Door mijn werk vanuit Meerkat kom ik bij veel organisaties en ontmoet daar een bonte verzameling mensen. De fikkiestokers haal je er zo uit. Vraag naar hun werk en hun ogen gaan glimmen. Ze zoeken de grenzen op, ze maken het spannend, ze dromen én doen. Hun plezier is aanstekelijk; voordat je het weet doe je mee, werk je jezelf in het zweet om het vuur mee op te poken, om maar niets te hoeven missen.
Deze tijd vraagt om nieuw elan, nieuwe daadkracht. Deze tijd vraagt om fikkiestokers. Dus leiders van nu, kom uit die crisiskramp. Kap met costcutting, command en control. Het leidt niet tot resultaat. Het zorgt alleen maar voor wantrouwen, frustratie en versplintering. Vergeet de taal van minder, keer terug naar de taal van méér. Laat het vonken! Durf weer te dromen en vraag anderen hetzelfde te doen; niets dat zo verbindt als een collectief verlangen. En sta versteld van de resultaten.
Fikkie stoken?
